“Crossing the Aegean – Paros to Mykonos with SUP”. Η ιδέα ήταν σφηνωμένη στο μυαλό μου, πολύ πίσω στο χρόνο κάπου στο 2009. Τότε που το Naish Nalu 11’6” που είχα φορτωμένο στο ιστιοπλοϊκό “Βαλασία” του καπετάν Κώστα Τσιπλαντώνη, έπαιζε να ήταν και το μοναδικό SUP στο Αιγαίο. Ήταν εκείνο το πρωινό του Σαββάτου που ξεκίνησα από το λιμάνι της Μυκόνου για τη Δήλο. Ο καπετάνιος που δε με είχε πιστέψει αρχικά, όταν με είδε να απομακρύνομαι με ένα μπουκάλι νερό στην τσέπη, έλυσε τους κάβους και με τις γυναίκες και τα παιδιά ακόμη να κοιμούνται στις κουκέτες τους, με ακολούθησε. Το κατσάδιασμα που άκουσα τόσο εν πλω, αλλά και όταν έφτασα στην πίσω πλευρά της Αρχαίας Δήλου, δεν είχε προηγούμενο. Μπορεί να ήταν αυτό που μου έμεινε απωθημένο, αλλά από τότε σκέφτομαι κάτι μεγαλύτερο στο Αιγαίο.
Μετά την έκπληξη που μου επιφύλαξε ο Casper, ότι έρχεται στην Αθήνα και ότι θα μείνει 4 ημέρες πριν φύγει για την Βραζιλία, το μυαλό μου πήγε στο Αιγαίο. Μήπως προλαβαίνω να το οργανώσω? Τι συνθήκες θα επικρατούν? Ποιοι μπορούν να ακολουθήσουν? Έχει κάποιο σκάφος ο καπετάνιος στην θάλασσα ή είναι όλα έξω για συντήρηση? Μπορεί να έρθει η UIN?
s1
Του απάντησα λοιπόν, σε περιμένουμε όλοι και σου έχω και μια έκπληξη. Κάτι είχε υποπτευθεί, γιατί μόλις πάτησε το πόδι του στο αεροδρόμιο, αφού χαιρετηθήκαμε με ρώτησε πιο ήταν το πρόγραμμα, αλλά εγώ συνέχιζα να κρατάω κρυφά τα χαρτιά μου.
Κατά το μεσημεριανό φαγητό στην παραδοσιακή ψαροταβέρνα του Σερέτη στη Λούτσα, και όταν μου είπε πόσο του άρεσαν τα καλαμαράκια και η ρετσίνα δεν κρατήθηκα, του αποκάλυψα την έκπληξη. Έκανε ώρα να μιλήσει από τη στιγμή που το άκουσε. Δεν γνώριζε το Αιγαίο, δεν ήξερε τις αποστάσεις ανάμεσά στα νησιά του, και δεν ξέρω αν σκέφτηκε από μέσα του “τι λέει ο τρελός“. Με ρώτησε ποιοι άλλοι θα είναι και όταν του είπα ο Γιώργος, ο Νίκος και τα παιδιά, συμφώνησε και από εκεί και ύστερα δεν ξαναρώτησε τίποτε. Χωρίς να το καταλάβουμε έφτασε η Κυριακή απόγευμα.
Ο καπετάνιος, ο οποίος έμαθε για το διάπλου την Κυριακή το πρωί, έτρεχε για να προλάβει. Ο Φράγκος με τα υπόλοιπα παιδιά έφτασε από την Άνδρο στις 18:00, και εμείς τρέχαμε για να φορτώσουμε όλα τα σκάφη. Όλα ρυθμίστηκαν απ’ το τηλέφωνο. Ο Σκόρδος στο Supermarket για τρόφιμα, ο Φράγκος για σεντόνια, ο Καπετάνιος στο λιμεναρχείο για απόπλου, η ομάδα UIN έφτασε στο Καλαμάκι με την ψυχή στο στόμα και με 4 βαλίτσες κάμερες, ενώ τα παιδιά ήταν φυσικά στον κόσμο τους.
s
Τελικά αποπλεύσαμε στις 22:30 με προορισμό την Πάρο, με κόντρα καιρό νοτιοανατολικό 4-5 γεμάτα, που μας καθυστέρησε αρκετά. Φτάσαμε στο λιμάνι της Νάουσας στις 11:30 το πρωί της Δευτέρας με τον Καπετάνιο μόνο του στο τιμόνι όλο το βράδυ. Σύμφωνα με το δικό μου πρόγραμμά, αυτή την ώρα έπρεπε να ξεκινάγαμε για τον διάπλου. Πως να πεις όμως στα έξι άτομα που κουνιόντουσαν 13 ώρες στο ταξίδι, να βιαστούν και στον Casper ότι δεν προλαβαίνει να δει τη Νάουσα της Πάρου, που αυτή την εποχή ήταν ήρεμη, όμορφη, ασπρισμένη και γιορτινή λόγω της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου?
Έτσι έδωσα νέα ώρα εκκίνησης στις 13:00. Μάταιο. Κανείς δεν ήρθε στην ώρα του και αναγκάστηκα να τους ψάξω όλους στα σοκάκια της πόλης. Βρήκα άλλους να τρώνε κρέπες, τον Casper να αγοράζει καρτποσταλ, τα παιδιά της UIN να βιντεοσκοπούν τα πάντα, αλλά κανείς να μην κοιτάει το ρολόι του.
Τελικά τους μάζεψα στις 13:30. Τα σκάφη κατέβηκαν βιαστικά, τα leash δέθηκαν, όλοι ετοιμάστηκαν, εφοδιάστηκαν με νερό και φωτοβολίδες στα σακίδιά τους, μπροστά στο Μπαρμπαρόσα στο παλιό λιμάνι της Νάουσας. Οι τελευταίες οδηγίες δόθηκαν επιγραμματικά και με τόνο αυστηρό για να μείνουν στο μυαλό όλων. Τα σκάφη έπεσαν στο νερό, ενώ οι ψαράδες και οι κάτοικοι κοιτούσαν με απορία.
s3
Ο ενθουσιασμός της ομάδας ήταν μεγάλος, αλλά όλοι λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Τον καιρό. Ο άνεμος είχε γυρίσει σε Νοτιοδυτικός και η έντασή του είχε αυξηθεί στα 5-6 Bft. Με την μπούκα του λιμανιού προσανατολισμένη δυτικά, το έργο ξεκινούσε δύσκολα. Με τον καιρό φάτσα για 3 μίλα περίπου, με απασχολούσε ότι οι μικροί θα έδιναν τώρα όλη τους τη δύναμη και δεν θα τους έμενε τίποτε για μετά. Έκανα λάθος γιατί δεν είχα υπολογίσει το πάθος τους. Συνέχισαν κανονικά και χωρίς δυσκολία μέχρι που βγήκαμε έξω από το φάρο του κόλπου της Νάουσας. Εκεί όμως που περιμέναμε, σύμφωνα τις προγνώσεις καιρό Ν.ΝΔ, βρήκαμε Δ.ΝΔ, με αποτέλεσμα σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Μύκονο, να έχουμε τον καιρό από την μπάντα, δυσκολεύοντας περισσότερο το εγχείρημα.
Ο Casper και ο Γιώργος, που οδηγούσαν την ομάδα, χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, κάθε φορά που έβλεπαν τα παιδιά να μένουν πίσω γύριζαν Upwind ώστε να συγκεντρωθούν όλοι μαζί, να τους δώσουν οδηγίες και να τα παροτρύνουν για να συνεχίσουν.
Το παιχνίδι του Casper και του Γιώργου με τα κύματα ήταν μοναδικό για όσους παρακολουθούσαν από το σκάφος.
Στα 14,3 μίλια η Κωνσταντίνα άρχισε να ρωτάει «έχω κάνει μεγαλύτερη απόσταση από Λούτσα-Βραυρώνα; έχω κάνει μεγαλύτερη απόσταση από Ραφήνα-Λούτσα;» Όταν της είπαμε ότι έχει ξεπεράσει και τα δύο, απάντησε “και εγώ τι κάνω ακόμα εδώ;” Χωρίς να έχει χάσει τις δυνάμεις της, άρχισε να δυσφορεί. Τα δύο Ανδριοτάκια ο Νίκος και ο Μάριος, είχαν εξαντληθεί αλλά δεν τολμούσαν να σκεφτούν να εγκαταλείψουν.
Οι ταχύτητες είχαν μειωθεί και ο χρόνος μας πίεζε. Στα 15,5 μίλια αποφασίσαμε να ανεβάσουμε την Κωνσταντίνα, στα 16 τον Μάριο και τον μικρό Νίκο και τα σκάφη τους με πολύ δυσκολία και προσοχή λόγω του κυματισμού.
Πλησιάσαμε με αγωνία τους τρεις προπορευόμενους, γιατί ήταν στη ρώτα ενός βαποριού που ερχόταν από ανατολικά με πορεία δυτική με σκοπό να είμαστε δίπλα τους ώστε να μην εκτεθούν στην πορεία του. Με έκπληξη είδαμε καπετάνιο και πλήρωμα κρεμασμένους έξω από τη γέφυρα να χαζεύουν τους τρεις SUPers να κωπηλατούν στη πρύμνη του βαποριού τους.
Ο Νίκος δυσκολεύτηκε με το 17αρι του, που με τον καιρό στο πλάι διόρθωνε με δυσκολία την πορεία του σε σχέση με τους υπόλοιπους, κάτι που τον έκανε να εξαντληθεί και να του στοιχίσει τον τερματισμό στο λιμάνι.
s5
Πλησιάζουμε τη Μύκονο, είμαστε ένα μίλι απ’ τον Ορνό και ο Νίκος δεν αντέχει άλλο. Του λέω συνέχισε πρέπει να φτάσεις στο τέλος. Έχουμε φτάσει στα 300 μέτρα από την ακτή, έχει μείνει λίγο πίσω. Αλλά τον βλέπω ότι κωπηλατεί κανονικά χωρίς να ξέρω πόσο ακόμη αντέχει. Τώρα που πλέον βρισκόμαστε στο στενό ανάμεσα Δήλο Μύκονο και ο καιρός έχει καλμάρει λίγο, πιστεύω ότι θα τα καταφέρει μέχρι το λιμάνι. Μου ξαναλέει ότι δεν μπορεί και του λέω συνέχισε. Τότε σηκώνει το λύκρα του και μου δείχνει το τηλέφωνο και τις φωτοβολίδες. Αν δεν με μαζέψεις εσύ, κάποιος άλλος θα το κάνει. Τον ανεβάζουμε στο σκάφος και επιταχύνουμε για να πιάσουμε τους άλλους δύο.
Έχουν κόψει δρόμο ανάμεσα στις βραχονησίδες σε αβαθή και δεν μπορούμε να τους πλησιάσουμε αρκετά. Ο ήλιος δύει και μας μένουν ακόμη 4,5 μίλια για το λιμάνι. Ήταν η πρώτη φορά που δεν μπόρεσα να υπολογίσω το χρόνο και το σκοτάδι ήρθε γρηγορότερα. Τους έχουμε πλησιάσει και βαστιόμαστε κοντά τους για να τους ελέγχουμε. Ρωτάω αν αντέχουν να συνεχίσουν και ο Casper απαντά είμαι ΟΚ, ενώ ο Φράγκος μου λέει εσύ ότι πεις. Δεν έδωσα σημασία στην απάντηση του, και τους έδινα πλασματική απόσταση. Το σκοτάδι ήρθε και άρχισα να τους δίνω σημάδια για να δουν το φάρο του λιμανιού. Σε λίγο θα είμασταν αναγκασμένοι να χωρίσουμε για να ακολουθήσουμε με το σκάφος πιο ανοιχτή πορεία λόγω των ρηχών νερών και της βραχονησίδας στην είσοδο του λιμανιού.
s6
Τα φώτα του λιμανιού της Μυκόνου, φαίνονται ξεκάθαρα και ένα μεγάλο φωτισμένο κρουαζιερόπλοιο τους δείχνει τον τελικό προορισμό. Ακολουθούμε παράλληλες πορείες με μια βραχονησίδα ανάμεσά μας. Δεν έχουμε καμιά οπτική επαφή μαζί τους για λίγη ώρα. Φτάνοντας στις 90ο από την είσοδο του παλιού λιμανιού της Μυκόνου, ακούμε τον καπετάνιο να ωρύεται. Τότε είναι που βλέπουμε ένα βαπόρι να βγαίνει από το παλιό λιμάνι της Μυκόνου. Στρίβουμε δεξιά για να τους συναντήσουμε και να τους προειδοποιήσουμε. Τα μικρά φώτα στα χέρια τους δεν φαίνονται, ενώ φωνάζω τόσο που νομίζω ότι θα ακούγομαι μέχρι την Άνω Μερά. Τελικά τους βλέπουμε, είναι μακριά από την πορεία του βαποριού και κατευθύνονται ασφαλώς για το καινούργιο λιμάνι.
Είμαστε κοντά τους και τα σχόλιά τους είναι όχι για την κούραση ή το φόβο για το βαπόρι, αλλά για το ότι δεν βλέπουν τον κυματισμό και με δυσκολία ισορροπούν πάνω στα σκάφη τους. Έχουμε περάσει μπροστά, έχουμε μπει στο λιμάνι και δένουμε. Πηδάμε όλοι έξω από το σκάφος και τρέχουμε να τους υποδεχτούμε.
Η ώρα είναι 19:45. Τώρα αισθάνομαι καλά. Φτάσαμε όλοι ασφαλείς. Διανύσαμε μια από τις μεγαλύτερες αποστάσεις στο Αιγαίο. Φτάσαμε από την Πάρο στο πιο κοσμοπολίτικο νησί των Κυκλάδων τη Μύκονο με SUP.
Κάναμε την ιδέα πραγματικότητα.
Κάποιες άλλες εποχές, θα έδινα την αναφορά μου λέγοντας: Αποστολή εξετελέσθη!
Σήμερα θα πω συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα! Στους τολμηρούς αθλητές και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους μου καπετάν Κώστα Τσιμπλαντώνη και Γιώργο Πασσά.
Γιώργος Κονταρίνης
